პრადას ახალი კოლექციის ჩვენებამდე რამდენიმე დღით ადრე The New York Times მოდის სახლის შემოქმედებითი თანახელმძღვანელების ინტერვიუს აქვეყნებს.
ინტერვიუში რაფ სიმონსი და მიუჩია პრადა არაერთ საინტერესო თემას განიხილავენ, მათ შორის ამ თანამშრომლობის მნიშვნელობას, თავიანთ სამუშაო პროცესს, მოდის ინდუსტრიის ამჟამინდელ მდგომარეობას და პოსტ-პანდემიურ ვითარებას.
სტატიის ავტორი ვანესა ფრიდმანი მოგვმართავს წარმოვიდგინოთ, რომ მარკ ცუკერბერგი ილონ მასკს თავის აღმასრულებელ თანახელმძღვანელად ნიშნავს ან სტივენ სპილბერგი აცხადებს, რომ ამიერიდან თავისი ყველა ფილმის თანარეჟისორი ჯორჯ კლუნი იქნება, რაც დაგვეხმარება იმის გაცნობიერებაში თუ რას ნიშნავდა მოდისთვის მიუჩია პრადას გასული წლის თებერვალში გაჟღერებული გადაწყვეტილება, რომ პრადას შემოქმედებით თანახელმძღვანელად რაფ სიმონსი ინიშნებოდა.
„როცა რაფი მიუჩიას შეხვდა“
მიუჩია: ყოველთვის მაკრიტიკებდნენ, რადგან სხვებთან თანამშრომლობა არ მსურდა. სულ ვფიქრობდი, რომ კოლაბორაციების მთავარი მიზანი რაღაცის გაყიდვა, ფულის კეთება იყო და არა ღრმა დიალოგის წამოწყება. მაგრამ ახლა ჩვენ ვთანამშრომლობთ და ძალიან ბედნიერი ვარ. თუმცა დრო არ გვქონდა, რომ ერთად მუშაობით ნამდვილი სიამოვნება მიგვეღო. მე სახლში ვარ, ის კი ოფისში.
რაფი: ჩემთვის აქ მოსვლა ძალიან განსხვავებული იყო ჯილ სანდერის, დიორის თუ კელვინ კლაინის გამოცდილებისგან. ამ ბრენდების ტანსაცმელი არასდროს შემიძენია, რაც შეეხება პრადას, მისი ფანი ვიყავი – თვალს ვადევნებდი და ვიცვამდი. დაახლოებით 15 წლის განმავლობაში მხოლოდ პრადა მეცვა, რადგან თუ ბოლო რამდენიმე წელს არ ჩავთვლი, ყოველთვის მეუცნაურებოდა საკუთარი ტანსაცმლის ტარება.
მიუჩია: მაგრამ დიზაინერის საქმე მარტო ტანსაცმლის შექმნა აღარ არის. ამ საქმიანობას სხვა ძალიან ბევრი ასპექტიც უკავშირდება. ვთვლი, რომ ახლა ის ეტაპი იწყება, როცა მთავარი ან კომერცია გახდება ან უფრო მორალური გზის არჩევა. ასეთ რამეებზე ფიქრს ვერ ვწყვეტ და მე მიხარია, რომ ის აქ არის და შეგვიძლია ერთად განვიხილოთ ისინი.
რაფი: სად მიდის მოდა? ჩვენი აზრით, სად უნდა წავიდეს? რატომ არის ამდენი რეტრო? რა არის ახალი? მოდაში მიმდინარე ყველაზე რთული დისკუსია ეს არის. აქამდე სამოსი საუბრობდა. მაგრამ ახლა, რამდენადაც არ უნდა მოგვწონდეს ტანსაცმლის დამოუკიდებლად მეტყველების აზრი, ეს საკმარისი არ არის.
მიუჩია: ხმა უნდა გქონდეს. შენი ხმა უფრო პოლიტიკური უნდა იყოს, რაც ყოველთვის მძულდა, რადგან ‘ლაქშერი’ მოდის დიზაინერად ყოფნა და პოლიტიკასა და იდეებზე საუბარი გარკვეულწილად ყოველთვის შემაცბუნებელი იყო. როგორ უნდა გააკეთო ეს ისე, რომ შინაარსი ან არსი შეინარჩუნო? აქამდე მარტო ვმუშაობდი. ახლა ერთად მუშაობას ვეჩვევით. შეხვედრებს არასდროს ვმართავდი, ახლა კი ეს შეიცვალა.
რაფი: Zoom-ში ხშირად ვერთვებით, მაგრამ როცა საქმე მხოლოდ ჩვენ ორს გვეხება, ტელეფონზე ვლაპარაკობთ.
მიუჩია: ვიდეო ყურადღებას მიფანტავს. კომპიუტერიც კი არ მაქვს! ტელეფონზე უფრო კონცენტრირებული ვარ. შეგვიძლია თეორიები განვიხილოთ. მაგალითად, პირველი სეზონისთვის არცერთს არ გვინდოდა ისტორიების მოყოლა. მას პრადას ესთეტიკის განსაზღვრა აინტერესებდა, ძალიან გამარტივებული მიდგომა არჩია და მეც იგივე მსურდა. ყველა იმ სიახლის გაგების შემდეგ, სურვილი არ გიჩნდებოდა რაღაც სახალისო გაგეკეთებინა ან არარელევანტური ყოფილიყავი.
მიუჩია: მამაკაცის ეს კოლექცია უფრო მეტად წარმოგვაჩენს. ჩვენ შენების პროცესში ვართ. ვფიქრობ, ეს კოლექცია უფრო მდიდრული იქნება – მასში მარტივ ხაზებს ნახავთ, მაგრამ ასევე იდეებს, რომლებიც უფრო ფიზიკური და სექსუალურია.
რაფი: ქალის პირველ ჩვენებასთან მსგავსებებსაც შეამჩნევთ. მაშინ ორივეს ყოველგვარი ელემენტის მოშორება გვინდოდა, რაც მეძავებთან ან გლამურულობასთან ასოციაციებს გააჩენდა. ზედმეტი არაფერი გვინდოდა. wrap მთელი კოლექციის ყველაზე სიმბოლური ნაწილი იყო.
მიუჩია: მთავარი იდეა გამარტივება იყო. ეს უფრო კონცეფცია იყო, ვიდრე საგანი, რითაც ორივე კმაყოფილები დავრჩით.
რაფი: ჟესტებზე ბევრი ვილაპარაკეთ. wrap-ს დანიშნულება ჰქონდა. ის თითქოს სამოსიც არ არის, მაგრამ მაინც შეუძლია დაგიცვას და შეგამკოს. დაცულობის იდეა მამაკაცების კოლექციაშიც არის, მაგრამ მას განსხვავებული სახე აქვს. ეს ნუგეშის განსხვავებული გზაა. რედუქციის, შეხების შეგრძნების აზრია, რაც კავშირშია იმ ფაქტთან რომ მსოფლიო ახლა უფრო ავლენს წინააღმდეგობას. მოდელები ისევ ახალი სახეები იქნებიან. მოგვწონს მოდელებთან გაერთიანება და მათთან დიალოგის დაწყება.
მიუჩია: რაფ, სულ იმას ამბობ, რომ ჩვენებამდე ჩვენებაზე ლაპარაკი არ გსურს.
რაფი: კარგი, მეტს აღარაფერს ვიტყვი. ჩვენ ქალის და კაცის კოლექციების ერთად წარდგენაზეც გვილაპარაკია.
მიუჩია: მაგრამ ყოველთვის, როცა კაცის კოლექციის ჩვენებაზე ქალის ლუქები გამოგაქვს ან პირიქით, რაღაც ირღვევა და მიუხედავად იმისა, რომ ახლა გენდერი სრულიად არეულია და თეორიულად განცალკევებას არავითარი აზრი არ აქვს, სინამდვილეში ქალის კოლექციები უფრო ეფექტურია და კაცისას ჩრდილავს. ამ გადმოსახედიდან მირჩევნია ისინი განცალკევებით წარვადგინო. რაფს, ალბათ, მათი ერთად ჩვენება ურჩევნია.
რაფი: მიუჩიამ იცის, რომ მათი ერთად ჩვენების აზრი მომწონს, მაგრამ ვთვლი, რომ გულწრფელები უნდა ვიყოთ: ეს ნაწილობრივ მარკეტინგული გადაწყვეტილებაა. რადგან თუ ქალების და კაცების კოლექციებს ცალ-ცალკე წარადგენ, დიდი ჩვენებების გამართვით წლის განმავლობაში უფრო მეტი მომენტი გექნება.
მიუჩია: შენთვის შეიძლება ასეა, მაგრამ ჩემთვის არა, რადგან წარსულში თავისუფლად შემეძლო მეკეთებინა ის, რაც მინდოდა.
რაფი: მას შემდეგ, რაც ერთად მუშაობა დავიწყეთ ჩემთვის რაღაც ძალიან ექსტრემალური აღმოვაჩინე – ნუ გაოგნდები, მიუჩია – რომ იდეა შეიძლება შოუს წინა დღეს გაჟღერდეს და ჩვენებისთვის იქნეს გამოყენებული. აქამდე ისეთ სიტუაციაში არასდროს ვყოფილვარ, როცა ასეთი რამ შესაძლებელი იქნებოდა. ჩემს ბრენდში დაახლოებით ერთი თვით ადრე ვიყალიბებ შეხედულებას.
მიუჩია: ყველას იმედი აქვს, რომ ჩემს კვალს არ მიყვები. ეს აზრი სძულთ. ჩემთვის სიახლე იყო, როცა ნიმუში ადამიანს მოარგე და ტანსაცმელი წარმოიდგინე – ეს მე არასდროს გამიკეთებია. სიმართლე რომ ვთქვა, ადამიანებზე არც ისე ბევრი რაღაც მიცდია.
რაფი: ეს ჩვენ შორის დიდი განსხვავება იყო. მე ბევრ ვიზუალურ მასალასაც ვიხმარ, მიუჩიასთვის კი დიდ როლს დიალოგი თამაშობს. ამიტომ ახლა ვიზუალური მხარეც და საუბარიც გვეხმარება და ეს ვითარდება. ჩვეულებები შეიძლება ძალიან შეიცვალოს. ამას მიჩვეული არ ვიყავი და ფანტასტუკურად ვთვლი.
მიუჩია: მაგრამ საწყალ რაფს არ შეუძლია ძლიერი მუსიკა ჩართოს, რადგან ჩემთვის ეს კოშმარია. მუსიკა მიყვარს, მაგრამ ხმაურში აზრების მოკრება არ შემიძლია. ამიტომ მუსიკის ჩართვა მხოლოდ ჩვენების წინა დღეს შეუძლია
მიუჩია: ჩემი აზრით, როცა პანდემია დამთავრდება, ხალხს ძალიან ენდომება, ისევ იცოცხლოს. ჩინეთში ხარჯვა უკვე გიჟური ტემპით მიმდინარეობს. ამერიკაშიც ასეა. მილანში ისეთი აფეთქებაა, როგორიც „მშრალი კანონის“ შემოღების დროს იყო. შეშლილი წვეულებები იმართება.
რაფი: თუ ისტორია მეორდება, და ეს ხშირად ხდება, ჩვენ ახლა გასული საუკუნის ოციან წლებში ვართ. ყველამ ვიცით როგორი იყო ის პერიოდი: მოდის აფეთქება, გართობისა და სექსისკენ მისწრაფება. უნდა დავუშვათ, რომ ხალხის ქცევა შეიძლება უკონტროლო გახდეს და ყველაფერმა სახიფათოდ იფეთქოს.
მიუჩია: მაგრამ ჯერ ყველაფერი ბუნდოვანია. ახლა მოდაში ყველა თავს აჩვენებს, რომ სახეზე რევოლუციაა, რომ ის დემოკრატიულია, ეკოლოგიურია.. ჩვენ უნდა გადავჭრათ პრობლემა დაკავშირებული რასასთან, ქალებთან…
რაფი: ის ერთი გაკვეთილი, რასაც მოდა, ჩემი აზრით, ამ ყველაფრის შემდეგ არ ისწავლის, თუ სასტიკად გულწრფელი ვიქნები ვიტყვი, რომ არის ის, რომელიც მან უნდა ისწავლოს – ის ნაკლებად ხარბი უნდა იყოს. უკვე ზედმეტად იქცა ეკონომიკურ მანქანად. უმეტესობისთვის მთავარი ამოცანა ეკონომიკური ზრდაა. ყველას ნაკლები ზრდა ჰქონდა, ამიტომ მოუნდებათ, რომ ეს შეცვალონ. ამას კი წელიწაში მხოლოდ ერთი ან ორი კოლექციით ვერ მოახერხებ. აუდიტორია ამ მომენტში ზედაპირული მოდით უფრო არის დაინტერესებული, ვიდრე ღრმა მოდით.
მიუჩია: ტრადიციულად მოდა ძალიან ზუსტ ჯგუფს მოიცავდა: ექსპერტებს, ჟურნალისტებს. ეს იმას არ ნიშნავს, რომ ელიტა აქ აღარ არის, მაგრამ სისტემა გატეხილია. ინტელექტუალებს არ უნდათ ვულგარულები, იაფასიანები ან ზედმეტად უბრალოები იყვნენ, შედეგად მათ არავინ უსმენს და მათ, ვისაც შეუძლებელია უფრო ნაკლებად ადარდებდეთ, კონტენტით ძალიან დიდი ხმა აქვთ, რაც კარგი არ არის.
რაფი: მოდა პოპი გახდა და ახლა ის იმარჯვებს, ვინც ყველაზე მეტად ყვირის, არა ის, ვინც ყველაზე ინტელექტუალურად ლაპარაკობს.
მიუჩია: თუ მუშაობის გაგრძელება გინდა, ამ ყველაფრისთვის თავის დაღწევას ვერ შეძლებ. კომპანიებს აკრიტიკებენ ამდენ რამეს რომ აკეთებენ, მაგრამ ჩვენ ფულით განგვსჯიან. ერთხელ გავიგე ვიღაცამ როგორ თქვა: „ეს დიზაინერი საშინელია, მაგრამ ძალიან ბევრს ყიდიან, რაც იმას ნიშნავს, რომ კარგები არიან.“ ბოლო რამდენიმე წელია ჩვენი რიცხვები არც ისე კარგი იყო და ყველა საუბარში აქცენტი ამაზე კეთდებოდა. ამიტომ კომპანიის გადარჩენის სურვილით, მაშინ როცა შენთან მომუშავე ადამიანების წინაშე პასუხისმგებლობა გაკისრია, მეეჭვება, რომ ნაკლებს გავაკეთებთ.
რაფი: თუ შვიდი შვილი გეყოლა, მერე ვეღარ იტყვი: „ვაპირებ, რომ ხუთი მივატოვო.“ სისტემის ცვლილება ახალ თაობას შეუძლია. შეიძლება ეს ხდება და ჩვენ არც კი ვიცით. უნდა არსებობდეს სისტემა, რომელიც სისტემის მიღმა განვითარდება.
მიუჩია: ჩვენ კაპიტალისტურ მსოფლიოში ვცხოვრობთ. ეს არის სისტემა. მარტივია იმის თქმა, რომ ნაკლები მოიხმარო, ნაკლები აწარმოო, მაგრამ ასეთ შემთხვევაში მზად უნდა ვიყოთ, რომ სამუშაო ადგილები შემცირდება. კომუნიზმი ამის შეცვლას შეეცადა, მაგრამ არაფერი გამოვიდა. მე დღესაც ოპტიმისტურად ვარ განწყობილი.
სამოციანი წლების იტალიურ კომედიურ ფილმს ვუყურებდი, რომელშიც ერთი კაცია, ვინც თავის ცოლს სცემს. ეს წესით სახალისო უნდა ყოფილიყო: „ცოლი ვცემე და დამემორჩილა.“ ახლა ასეთ რამეზე ფიქრიც კი წარმოუდგენელია. სამოციან წლებში, ფემინისტური რევოლუციის დროს, ჩემი ბიუსჰალტერი დავწვი და ეს დასაცინი იყო. მაგრამ შემდეგ ქალებისთვის არავის გაუბედავს ეთქვა: „სახლში დარჩი და ხორცი მოამზადე.“ ამიტომ მგონია, რომ დიდი პროგრესი განვიცადეთ.
